Ve beklersin umutla kapını çalacak o müjdeyi
Ne zamana kadar, nereye kadar
Bilmeden anlamadan beklersin.
Sonra ansızın isyan çığlıkları yükselir kalbinden geçemezsin önüne
Beklemek yormuştur yüreğini
Kırılmışsındır, incinmişsindir, küsmüşsündür.
Kalbini ve ruhunu bırakıp gitmek istersin aslında
Ama nafile!
Ve sonra
Bir alev gibi yakar geçer seni
Bütün hissettiklerini redd edercesine.
Mesele yanmak değildir aslında
Yanarsın
Yanmayı göze alacak kadar da güçlü hissedersin
Lakin;
Korkarsın,
Haya edersin,
Ürperirsin.
Sana ruhundan üfleyeni, şah damarından daha yakın olanı
Korkarsın incitmekten
Onun senden rıza göstermeyişinden
Onu kaybetmekten korkarsın ...
