Uzun bir süredir kendimi telkin etmeye çalışıyordum. Beynime birtakım komutlar veriyor, kendimi ikna etmek için çabalıyordum. Ve işte sonunda oldu.
Gözlerimi yeniden açtım, baktıklarımı daha iyi görmeye başladığımı farkettim. İdrak etmek istediklerimi gün yüzüne çıkarmaya başlamıştım. Bir öze dönüş hikayesinin başlangıcıydı nihayetinde, anlatmak istediklerim. Nevi şahsıma dair bir uyanış, yeni bir yola koyulmanın adıydı. Var olanı gün yüzüne çıkarmanın çabasıydı. Bir kıvılcıma ihtiyaç duymuyordum, ayağa kalkmak için. Kıvılcımın bizzat kendisi bendim. Kendi derdime derman olacak, önce dik duracak, sonrasında yeni bir yolculuğun tadına varacaktım. Çok uzaklara gitmeyecektim belki de. Fakat derinlere dalacaktım. Derinlerde arayacaktım, bulmak istediğimi. Tüm mesele bu çabanın varlığının farkında olmaktı. Sonrasında bu içe dönüş mücadelemin yöntemini belirleyecek, yolculuğun azimli bir şekilde devam etmesi adına tedbirler alınacaktı. Teyakkuz halinde olmam gerekiyordu, eski konfor alanına dönme isteğine dur demek için mütemadiyen diri ve canlı bir ruh hali içinde olmam gerekiyordu. Bazen sıkılacak, bazen bir adım geri atmak için arkana bakacak ve nefsin arzularına yenik düşecek vaziyetlere duçar olacağım. Ancak nihayetinde bu inişli çıkışlı bir yolculuk olacaktı. Bu durumun bilinci ile hareket etmem gerekiyordu. Her düşüşten sonra tekrar tekrar ilerlemenin ta kendisi olacaktı, uyanışım. Asıl önemli olan yolda olmaktı. Amaçladığım yolun yolcusuydum. Uzun ve zahmetli bir yolculuk olacak belki de.. Sonunda istediğim düzeyde ve amaçlanan şekilde muradıma eremeyebilirim. Lakin bu yolculuk sayesinde kendimi, yapabileceklerimi, sınırlarımı, sabrımın mahiyetini bir nebze de olsa öğreneceğim..
O zaman içe dönüş yolculuğum başlasın. Sevinçlerim ve hüzünlerimle yüzleşmeye bir adım atıyorum..
