İnsanın her hali farklı bir tablo gibi. İster siyah beyaz, ister rengarenk boyar tuvali. Hayat bavuluna katarak bin bir halini, düşer yollara, çizer yol çizgilerini...
İnsan dediğin kaybolmamalı kendi içinde. Kosturmacasında bitmemeli, gömülmemeli sessizliğine. Soldurmamalı kendini zamanın penceresinde; bir saksıda, güneşe teslim halde... Yenilenmeli her baharda ve yeniden çiçekler açmalı farklı mevsimlerde...
İnsan dediğin düşlerinde tuttuklarını fırlatmalı hayatının tam ortasına. Sakladıklarını savurmalı dört bir yanına. Dökmeli, paylaşmalı duygusunu da, ne varsa gönlünde, elinde avucunda. Farklı dünyalar tanımalı her yolculuğunda. Bir hayat daha sığdırmalı bavuluna her nefes alışında.