İşin yorgunluğu ile geldik eve. Açtık televizyonda en sevdiğimiz komedi programını gözlerimizden yaş gelene kadar güldük. Saatlerce. Haftanın yorgunluğunu attık üzerimizden. Halbuki geçen günlerde şehitlerimizi uğurluyorduk ve hala uğurluyoruz.
*
Bizim gülerek akıttığımız gözyaşlarını nice anneler, eşler, evlatlar bundan sonra ömürleri boyu akıtacaklar. Ateş her zaman düştüğü yeri yakıyor ve yakmaya da devam edecek. Zor bu kelimeleri bile dile dökmek. Dile dökmek zorken yaşamayı kimse tahmin edemez.
*
“ Bu kadar da abartmaya gerek yok.” diyenler illaki çıkacaktır. Haklılık payları da vardır. Çünkü yazmayla bitecek bir duygu değil içimdekiler. Ne yazsam az. O yüzden bir şeyleri kalpte yaşamak en güzeli. Hiç yoktan daha layıkıyla olacak şekilde...