Yaşamın oluğundan akan her an, bize ölümün mutlaklığını fısıldıyor. Aldığımız her nefeste sonsuzluğun ufkuna bir yudum daha yaklaşıyoruz. Öyle bir nehir ki yaşamak, sonsuzluğa akarken çarptığımız her kayanın tadı kanıyor iliklerimizde. Gözyaşlarımız yosunlar örüyor ellerimize. Çekemediğimiz küreklere yaslanıp bakıyoruz ardımıza. Çırpınan her damlada boğuluyor gerçekliğimiz. Hangi rüyada uyuyorsak uyuyalım; bir bulutun kucağında, sabahı görme umuduyla, uyanacak göğsümüzdeki kuş...
Ufukta bekleyen ruhlara özlemle...