Tek sesleniş tek bağırış...
Koca bir hüznün melodisi. Bu acı hepimizin.
Büyük bir koroya ortaklık edecek kadar güçlü bir melodi.
Her feryadın altında acı, gözyaşı ve çaresizliği çıkarırdık.
Tıpkı enkazın altından çıkarılan bedenler gibi...
Her can umudun kırıntılarıyla beslenirdi onca yükün altında.
Ve her cevap kırıntıların birleşip bir bütün oluşunu beraberinde getirirdi.
Uzatılan tek el bile onca yükü üstümüzden atmaya yetecek kadar kudretiydi.
Vicdanın, merhametin yankısınındı sahne bu sefer.
Asıl en çok ihtiyaç duyulan anda alkışlar onlara hitabendi.
Birlik beraberlik duygusunu en derinden hissettirme zamanıydı bu zaman.
Gerek maddi gerekse manevi...
Bu memleket benimdi, bu insanlar bizimdi, bu acı bu feryatlar hepimizindi.
En çok da duymasını bilene belki görmesini bilene...
Daha da önemlisi hissetmesini bilene...
Ben buradaydım, merhametim buradaydı.
Sevgim, kalbim buradaydı. Hissettirebildiğim sürece en güzel dileklerimle vardım olmaya da devam edecektim...
Her daim...